dijous, 26 de maig del 2011

Independencia


No cualquier tipo de independencia, no. Independencia emocional. Oh, sí. La independencia emocional es la capacidad de actuar sin tener en cuenta lo que pensarán los demás. Es decir, no dejar de hacer alguna cosa por miedo a perder la estima o el afecto de una persona.

Quién te quiera te aceptará como eres, y si alguien se aparta de ti por cómo te comportas, es que nunca te ha querido. Más vale tenerlos bien lejos.
Y qué bien se siente una cuando puede abrir la boca y decir lo que quiere decir. Y qué bien sienta poder escribir y soltar lo que me quema por dentro. Porque no escribo para nadie, ni dejo de escribir por nadie. Escribo por y para mí, porque es mi blog y hasta donde yo sé, aún tengo libertad de expresión.

Últimamente me están pasando algunas cosas que me hacen replantearme quién soy, y quién quiero ser. En realidad, creo que soy quien quiero ser, pero me doy cuenta que soy muy rara. Extremadamente. No sé si el problema soy yo o son esas personas normales con las que me comparo, esas que me juzgan y me critican.

Quiero llegar a la total independencia emocional de las personas que me rodean pero que no son importantes para mí. 

¿Te caigo mal porque los jueves me pongo un collar de pinchos? Genial.
¿Te alejas porque reconozco abiertamente que miro pornografía? Qué bien.
¿No aceptas el hecho que pueda superarte en algo? Oh, fantástico.

Me da completamente igual. 

Si te avergüenzas de mí, es TU problema, no el mío. Yo no siento ninguna vergüenza por lo que soy. Ya no.

6 INTENTOS:

  1. Quanta raó en tan poques paraules!!
    La indepenència emocional és una cosa que no tothom coneix i que no tothom pot aconseguir, si ja la tens realment et felicito!!
    Sóc una d'aquelles persones que l'estic intentant trobar, aconseguir i fer-me amb ella. Quina sort que tens! Admiro aquesta virtud, no la perdis! ;)

    ResponElimina
  2. Gràcies cuxiflú, sé que puc comptar amb tu ;) Segur que tu també ho aconseguiràs, es tracta de relativitzar i veure què és més important per tu: ells o tu.

    ResponElimina
  3. Me parece casi imposible alcanzar esa independencia. Todo lo que nos rodea nos condiciona, de una u otra forma.
    Ahora que, si los cuestionamientos son el collar y la pornografía, de verdad no tienen caso. Ese collar te queda de maravillas y la pornografía puede ser un buen alimento (aunque nunca en exceso, claro).
    Un abrazo.

    ResponElimina
  4. Sí, Curiyú, a mí también me parece casi imposible, pero cuánta más, mejor, sobre todo de esas personas que están de paso en nuestra vida y con las que tienes que convivir por obligación, como los compañeros de clase.
    Y el collar me encanta, la verdad, por mucho que digan, jajaja.
    Un beso

    ResponElimina
  5. Alba... "Toc" "toc", "qui ets?", aixó em preguntes? la pregunta no és qui sóc la pregunta és qui ets tu.

    T'ho preguntes? dubtes? llegeix el teu text, és un regal, un regal que t'has fet a tu mateixa, la millor targeta de visita per a qui et vulgui conèixer...fins i tot si ets tu mateixa.

    Aquesta ets tu i el que has de fer ho saps perfectament ja que ho has escrit, no t'ho creus? llegeix-te. T'ho recomano, és d'alló més interessant.

    Ah, si, per si de cas, creu-te. Ja sé que ho fas, però,només... per si de cas llegeix-te

    ResponElimina
  6. Gràcies Arnau. Si ho sé, de veritat que ho sé, però m'és tan fàcil dubtar de tot, fins i tot del que jo mateixa dic o faig.

    Intentaré creure'm més (també m'ho apunto). :D

    ResponElimina

:)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...